پیکار عاشقانه

خورشید که از اوج زوالش آمد چون هاشمیان فصل خزانی گشتند چون سینه اش از جور عدو تنگ آمد رخصت طلبید از امامش به خشوع گفتا که علمدار، حرم در عطش است چون مشک نهاد روی دوشش عباس هم رزم  امامش شد و طوفان واره صفها بشکست و آب  آمد به رکاب از آب روان مشک چو جانی بگرفت می تاخت به سوی حرم عشق عباس بی دست شد و مشک به دندان بگرفت سوی حرمش نبود پای رفتن ای وای از آن لحظه که افتاد ز اسب ای وای از آن لحظه که جان داد عباس

ماه علوی وقت جدالش آمد عباس علی غصه به حالش آمد مردانه پی مهر وصالش آمد ماتم به دل حسین و آلش آمد طفلی ز عموی خود سوالش آمد جانی  به تن رباب و طفلش آمد غرید که مرگ خصم فالش آمد نوشیدن بی اذن محالش آمد امید به چشمان زلالش آمد عالم به تماشای جلالش آمد مشکش که دریده شد ملالش آمد تیری به زیارت جمالش آمد برخورد زمین و مه مثالش آمد پشت الف حسین دالش آمد مهدی قانع پور 1/8/94